การรู้อริยสัจ ไม่เป็นสิ่งสุดวิสัยทั้งในอดีต อนาคต ปัจจุบัน ล้วนมีการประกาศอริยสัจ ตามเป็นจริง

ภิกษุ ท. !       ในกาลยืดยาวนานฝ่ายอดีต,      สมณะหรือพราหมณ์เหล่า
ใด   ประกาศธรรมที่ตนรู้ดียิ่งแล้วตามเป็นจริง    สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้น
ทุกท่าน ประกาศแล้ว   ซึ่งความจริงอันประเสริฐสี่อย่าง,

ในกาลยืดยาวนานฝ่ายอนาคต,     สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใด    จักประกาศธรรมที่ตนรู้ดียิ่งแล้ว
ตามเป็นจริง    สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้นทุกท่าน   จักประกาศซึ่งความจริง
อันประเสริฐสี่อย่าง.

ในกาลเป็นปัจจุบันนี้,     สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใด
ประกาศอยู่ซึ่งธรรมที่ตนรู้ดียิ่งแล้วตามเป็นจริง   สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้น
ทุกท่าน ย่อมประกาศอยู่ ซึ่งความจริงอันประเสริฐสี่อย่าง.

ความจริงอันประเสริฐสี่อย่างนั้นเหล่าไหนเล่า ?   สี่อย่างคือความจริงอันประเสริฐ
คือ   ทุกข์,  เหตุให้เกิดทุกข์,   ความดับไม่เหลือของทุกข์
และทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์.

ภิกษุ ท. !        เพราะเหตุนั้น ในกรณีนี้ พวกเธอพึง ทำความเพียรเพื่อให้รู้ตามเป็นจริง
ว่า   “นี้เป็นทุกข์,   นี้เป็นเหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์,   นี้เป็นความดับไม่เหลือแห่งทุกข์,
นี้เป็นทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์,” ดังนี้เถิด.
– มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๒๓/๑๖๕๙.
อริยสัจจากพระโอษฐ์ ๑
ภาคนำ ว่าด้วย ข้อความที่ควรทราบก่อนเกี่ยวกับจตุราริยสัจ หน้าที่ ๗๒/๘๑๗