ดูก่อน ภิกษุ! สัญญา (ความสำคัญมั่นหมายซึ่งเป็นอนุสัย) ชนิดต่าง ๆ อันเป็นเครื่องทำความเนิ่นช้า (ปปัญจสัญญา), ย่อมกลุ้มรุมบุรุษ เพราะมีอารมณ์ใดเป็นต้นเหตุ ถ้าสิ่งใด ๆ เพื่อความเป็นอารมณ์นั้น มีไม่ได้ (ด้วยเหตุใดก็ตาม) เพื่อบุรุษนั้นจะพึงเพลิดเพลิน พร่ำสรรเสริญ เมาหมก แล้วไซร้ ; นั่นแหละคือที่สุดแห่งราคานุสัย, แห่งปฏิฆานุสัย, แห่งทิฏฐานุสัย, แห่งวิจิกิจฉานุสัย, แห่งมานานุสัย, แห่งภวราคานุสัย แห่งอวิชชานุสัย; นั่นแหละคือที่สุดแห่งการใช้อาวุธไม่มีคม การใช้อาวุธมีคม, การทะเลาะ การแก่งแย่ง การวิวาท การกล่าวคำหยาบว่า “มึง! มึง!” การพูดส่อเสียด และการพูดเท็จทั้งหลาย : ธรรมอันเป็นบาปอกุศลเหล่านั้น ในเพราะเหตุนั้น, ย่อมดับไปโดยไม่มีส่วนเหลือ, ดังนี้
ปฏิจจสมุปบาทจากพระโอษฐ์ หน้า ๖๐๕.